Jako dzieci nie potrafią komunikować się za pomocą gestów. Odizolowani od rówieśników, zamknięci we własnym świecie i nie czujący potrzeby dzielenia się własnymi przeżyciami. Wcześnie zaczynają interesować się sferą seksu, a język pojmują w sposób dosłowny. Ludzie z zespołem Aspergera – jak radzą sobie jako dorośli?

Zespół Aspergera bywa często błędnie utożsamiany z autyzmem. Występuje częściej, lecz rzadko jest diagnozowany. Dzieci mają problemy z adaptacją w środowisku. Już czterolatkowie zadają kontrowersyjne jak na ten wiek pytania. Potrafią swojej rodzicielce powiedzieć, że jej nie lubią, bo aktualnie wydaje im się, że takie uczucie im towarzyszy. Przede wszystkim pozbawieni są jakiegokolwiek taktu – nie przez złośliwość. Po prostu traktują język dosłownie i nie zastanawiają się nad sposobem wyrażenia jakiejś myśli w sposób delikatniejszy, właściwszy (bo go nie znają, nie czują też takiej potrzeby).

Zespół Aspergera to przede wszystkim świat emocji lub ich braku. Ludzie dotknięci tą przypadłością często nie spełniają wymogów społecznych. Nie potrafią dostosować się do ogólnie panujących norm, ponieważ ich nie rozumieją. Wszystko, co ich otacza chwytają dosłownie, rzadko kiedy obchodzi ich świat zewnętrzny czy inni ludzie. Nie odczuwają potrzeby dzielenia się przeżyciami, sukcesami czy osiągnięciami. Incydentalnie skłonni są do zwierzeń i emocjonalnego uzewnętrzniania. Zamykają się w swoim świecie wewnętrznym, przez co nawiązywanie kontaktów z innymi jest utrudnione. To nie tak, że ludzie z aspergerem nie czują – mają problemy z werbalizacją uczuć. Nigdy nie wiadomo co wzbudzi ich zainteresowanie a co ignorancję.

Większość przypadków zespołu Aspergera diagnozuje się w wieku 8 – 10 roku życia. Wtedy leczenie jest już utrudnione. Wielu ludzi dowiaduje się jednak o tym w wieku dorosłym albo nigdy. Według statystyk nawet ¹/₃ przypadków choroby nie została zdiagnozowana.

Jacy są dorośli z Aspergerem? Mają specyficzne zainteresowania, często z bardzo wąskich dziedzin, jednocześnie ignorując inne sfery. To jak odbiera ich społeczeństwo, jest ostatnią rzeczą jaka ich obchodzi. Nie zwracają uwagi na to co mówią i myślą inni, nie są wstanie spełniać czyichś oczekiwać i wymagań. Niepisane formy społeczne są dla nich zbędne i niezrozumiałe. Ludzie z Aspergerem często są szufladkowani jako dziwaczni, mało inteligentni i nieuprzejmi, głównie za sprawą tego, że mówią co im ślina na język przyniesie lub nie odzywają się w ogóle. Mają również problemy z rozwiązywaniem problemów i z szacowaniem, co w społecznym ujęciu będzie najlepsze.

Osoby z zespołem Aspergera są bardzo inteligentne, toteż często jako dorośli tuszują swoje „przywary”, aby lepiej funkcjonować w społeczeństwie. Minimalizuje to traktowanie ich przez otoczenie jak odmieńców. Budując strefę komfortu Aspergerowcy często uciekają w pracę. Tak czują się bezpiecznie, robią to co ich interesuje i czują, że wreszcie mają nad czymś kontrolę. Zespół Aspergera wiąże się z ryzykiem depresji, zaburzeń nastroju, nadmierną wrażliwością lub zobojętnieniem. Nie jest jednak tak, że osoby te są całkiem wykluczone ze społeczeństwa i nie nadają się do życia w rodzinie. Zbudowanie związku dla Aspergerowca jest trudne i wymaga wiele wysiłku, ale nie jest niemożliwe. Oni po prostu widzą świat inaczej, bardziej skomplikowanie niż my, choć z pozoru jest odwrotnie.

Joanna Sposób