Nie tylko kobiety odnosiły triumfy na ekranie i nie tylko kobiety zachwycały swoim nieprzeciętnym wyglądem. Mężczyźni również – przystojni, zdolni, z ogromnym dorobkiem filmowym. Czy wygląd miał naprawdę aż tak duże znaczenie w ich karierze?

Paul Newman – niesamowicie przystojny amerykański aktor, reżyser, producent filmowy o przenikliwych, niebieskich oczach. Słynie nie tylko z wyglądu, ale także talentu. Otrzymał aż dziewięć nominacji do Oscara oraz wygrał ową prestiżową nagrodę za „Kolor pieniędzy” (1986) Scorsese i za całokształt swej kariery.

Grywał w szkolnych przedstawieniach teatralnych. W czasie II wojny światowej pracował jako strzelec-radiotelegrafista. W latach 50. działał w nowojorskiej telewizji oraz pobierał nauki w Actors Studio. Ponoć początkowo mylono go z – równie przystojnym za młodu – Marlonem Brando. Z kolei później nazywano go nowym Jamesem Deanem z powodu ról, jakie dostawał – introwertyków-outsiderów, oportunistów.

„Piknik” (1953) Inge’a to debiutancki film z jego udziałem. Okazał się klapą, lecz kolejna rola legendarnego boksera („Między liniami ringu”) była już sukcesem. Cztery lata później dane mu było zaistnieć w świetnych produkcjach – „Długie, gorące lato” oraz „Kotka na gorącym, blaszanym dachu” na podstawie sztuki Williamsa (u boku Liz Taylor). Innymi ważnymi dziełami są między innymi: „Nieugięty Luke” (1967) Rosenberga oraz dwa duety z Robertem Redfordem „Butch Cassidy i Sundance Kid” (1969, a także „Żądło” (1973). Do tego filmy przez niego wyreżyserowane, jak „Rachelo, Rachelo” (1968) zyskały spore uznanie.

Hobbystycznie brał udział w wyścigach samochodowych. Jego drugą żoną była aktorka Joanne Woodward, która wystąpiła z Newmanem w 15 filmach. Zmarł w wieku 83 lat na raka płuc.

Montgomery Clift – amerykański aktor. Zmarł wcześnie – w wieku 45 lat na zawał serca. Na szczęście zdążył na zawsze utrwalić się w pamięci widzów oraz światowej kinematografii.

Przed przyjazdem do Hollywood, występował na Broadwayu przez 10 lat. Zadebiutował u genialnego reżysera Wayne’a w „Rzece czerwonej” (1948). Za rolę w filmie wojennym „Poszukiwana” otrzymał pierwszą nominację do Oscara w tym samym roku. W latach 50. przeżywał swój okres świetności. Nagrodzone statuetkami „Miejsce pod słońcem” (1951) przyniosło mu ogromny sukces oraz drugą nominację do Oscara. Liz Taylor, która także wystąpiła w tym filmie, była jego przyjaciółką do końca życia. Zagrali razem także w „W poszukiwaniu deszczowego drzewa” (1957) oraz „Nagle, ostatniego lata” (1959). Współpracował z Hitchcockiem w filmie „Wyznaję” (1953), Houstonem „Skłóceni z życiem” (1961), z Marylin Monroe i Clarkiem Gable czy de Sica „Stacja końcowa” (1953).

Clift był biseksualistą. Wypadek samochodowy zniekształcił mu twarz, przez co w jeszcze większym stopniu uzależnił się od leków przeciwbólowych, narkotyków oraz alkoholu.