Przemoc wśród młodzieży jest zjawiskiem, które ma swoje korzenie w historii ludzkości. Znacznie więcej uwagi zaczęto jednak poświęcać temu problemowi w XX wieku, kiedy to zaczęto rozumieć, że przemoc jest nie tylko problemem jednostek, ale może prowadzić do poważnych konsekwencji dla całego społeczeństwa.

W latach 60. i 70. XX wieku w krajach zachodnich miał miejsce wyraźny wzrost przemocy wśród młodzieży. Było to związane z ruchami społecznymi, takimi jak ruchy hippisowskie czy ruchy emancypacyjne kobiet, które wywoływały sprzeciw i agresję wśród niektórych grup młodzieżowych. Również zjawisko narkomanii, które pojawiło się w tym okresie, przyczyniło się do wzrostu agresji i przemocy wśród młodzieży.

W Polsce, podobnie jak w innych krajach bloku wschodniego, przemoc wśród młodzieży była także problemem w okresie PRL. Wynikało to z różnych przyczyn, takich jak niska jakość życia, brak perspektyw zawodowych, izolacja i brak wolności słowa i wyrażania swoich opinii. W niektórych środowiskach młodzieżowych działały grupy skrajnie prawicowe i lewicowe, które stosowały przemoc jako narzędzie walki politycznej.

Wraz z upadkiem komunizmu i zmianami społecznymi w Polsce, zjawisko przemocy wśród młodzieży zaczęło się zmieniać. Pojawiały się nowe formy agresji, takie jak cyberprzemoc czy przemoc w szkole. Jednocześnie jednak rozwijały się także różne programy prewencji i interwencji, które miały na celu zapobieganie przemocy wśród młodzieży.

Obecnie przemoc wśród młodzieży jest uznawana za poważny problem społeczny, który wymaga kompleksowego podejścia. Wielu specjalistów z dziedziny psychologii, socjologii czy pedagogiki pracuje nad rozwojem programów prewencyjnych i interwencyjnych, które pomagają młodzieży radzić sobie ze stresem i negatywnymi emocjami, a także rozwiązywać konflikty w sposób pokojowy.