Rysunki dzieci poza walorem estetycznym, rozrywką i rozwojem pociechy pełnią często inną bardzo ważną funkcję – wskazują na stan emocjonalny malucha i jego charakter. Mając umiejętność interpretacji dziecięcej sztuki będziesz miała wgląd w uczucia, pragnienia i lęki autora. Pamiętaj, że w pełni rzetelną analizę przeprowadzi jedynie specjalista, ale Ty sama możesz podjąć próby rozwikłania zagadek zamieszczonych w pracach swojej pociechy.

Już w wieku 2 – 4 lat na dziecięcych rysunkach pojawiają się postaci ludzkie, tak zwane „głowonogi”. Do 6 roku życia, maluch, próbuje coraz dokładniej zobrazować otaczający go świat, szkicując ptaki, domki, słońce i kwiatki. W wieku 9 lat ludzie i przedmioty są ujmowane coraz bardziej realistycznie: drzewa mają liście, a dom okna, drzwi i komin.

Z dziecięcych szkiców możemy się na przykład dowiedzieć, kto w domu jest najważniejszy. Najbardziej istotna będzie kolejność rysowania postaci, oraz rozmieszczenie na kartce papieru i detale. Jeśli więc dziecko narysuję na środku kartki piękną panią w rudych lokach z okularami w niebieskich ramkach możesz mieć pewność, że dla swojego dziecka jesteś królową domu. Oczywiście równie dobrze, maluch może na środku kartki umieścić tatę albo siostrę.

Możesz się też dowiedzieć, kogo maluch kocha najbardziej. Wystarczy, ze poprosisz swoje dziecko, żeby narysowało całą rodzinę razem. Jeśli dziecko narysuje swoją mamę w odległości centymetra od swojej postaci, a tatę kilka – oznacza to, że czuje z nią silniejszą więź. O głębokiej relacji między członkami rodziny świadczy też to, kiedy na szkicu dziecka postaci trzymają się za dłonie albo nachylają ku sobie. Jeśli natomiast mama i tata mają ręce, a brakuje ich rodzeństwu, może to mówić o konfliktach z bratem lub siostrą. Tu także bardzo ważna jest kolejność, w której maluch umieszcza członków swojej rodziny na kartce. Bardzo niepokojące są sytuacje, kiedy dziecko na końcu rysuje siebie. Może to świadczyć o tym, że pociecha czuje się mało ważna w domu. Najgorsze są momenty, kiedy maluch wcale nie umieszcza siebie na rysunku z domownikami. To znak, że dziecko czuje się odrzucone emocjonalnie przez najbliższych.

Równie istotny jest sam sposób szkicowania. Po pierwsze zwróćmy uwagę na „typ” kreski. Jeśli jest ona długa, zamaszysta i rysowana z dużą siłą nacisku – mamy w domu energicznego, pewnego siebie i odważnego malucha, czasami nawet o gwałtownym charakterze. Nieśmiałe, wycofane, spokojne i pełne obaw dziecko, będzie szkicowało cienkie, ledwo widoczne linie, pozostawiając wiele pustej przestrzeni na kartce. Zdarza się, że na całym rysunku jest jedna bardziej wyraźna postać – świadczy to o tym, że do tej osoby kieruje silne emocje: od podziwu, miłości, do gniewu i agresji. Zdarza się, że dzieci dorysowują swojej postaci akcesoria używane podczas walki, jak nóż albo pistolet. Może to wskazywać na agresję dziecka i należy udać się wtedy do specjalisty.

Warto zwrócić uwagę na kolory, które dominują w rysunkach autora. Czerwony to barwa dzieci dynamicznych, a czasami agresywnych. Niebieski wyraża wrażliwość i zamknięcie się w sobie. Jeśli zbyt często w dziecięcych rysunkach pojawia się fiolet może to oznaczać niepokój i lęk. Żółcień to spontaniczność i otwartość, a zieleń upór i stanowczość. Pomarańcz to kolor dzieci wesołych i dynamicznych, róż spokojnych. Jeśli maluch używa dużo szarości może to świadczyć o trudnościach w wyrażaniu uczuć.

W dziecięcych rysunkach istnieją przesłanki, które mogą zaniepokoić rodzica. Jedną z nich jest nadmierne występowanie czarnego koloru. Należy zwrócić na to uwagę, ale nie trzeba wpadać w panikę. Jeśli pociecha rysuje kopalnię, albo samochód taty o takiej barwie, nie dziwmy się – dzieci z wiekiem chcą coraz wierniej odtwarzać rzeczywistość. Jeśli natomiast cała kartka pokryta jest ciemnym kolorem może to wskazywać na nastroje depresyjne. Równie niepokojące są obrazki o ponurej treści. Dominujące połączenie czerni z czerwienią może świadczyć o problemach emocjonalnych. Niepokojące będą również obrazki, na których widnieją złe postaci, sceny przemocy i wojny.

Niechęć dziecka do rysowania może mieć wiele przyczyn. Oczywiście nie wolno zmuszać malucha do rysowania, ale można go do tego zachęcać. Opóźnienie w stosunku do rówieśników może być jedną z przesłanek dysleksji albo sygnałem problemów z napięciem mięśniowym.

Dagmara Sobczyk