W tym roku minie dokładnie dekada lub dwie od premier kilku kultowych seriali. Trudno uwierzyć, że niektóre z nich mają już tyle lat. Wszystkie cieszyły się dużą popularnością, a niektóre, pomimo zakończenia ich emisji, nadal mają wiernych fanów na całym świecie.

„Przyjaciele” (1994) –  pierwsze odcinki zarysowują fabułę serialu, przygotowują widza do tego, co będzie działo się w kolejnych sezonach i wyjaśniają, co łączy szóstkę przyjaciół z Nowego Jorku. Żona zostawia Rossa, Rachel ucieka sprzed ołtarza… Niedługo później umówią się na randkę, trochę z rozpaczy i samotności, trochę dlatego, że on kochał się w niej w liceum. Ross jeszcze nie wie, że kiedyś będzie miał z Rachel dziecko. Monika w każdym odcinku ma nowego chłopaka. Chandler od początku jest śmieszkiem. To właśnie on, od samego początku nadaje komediowy ton temu serialowi. Joey jest jeszcze szczupły i całkiem przystojny. Jedynie Phoebe niewiele się zmienia w trakcie trwania serialu. Trochę niepoważna, momentami nostalgiczna i przede wszystkim zabawna. Wszyscy są zagubieni w modzie lat 90. Długie, śmieszne fryzury, wielkie koszule i spódnice do ziemi. Współczesnemu widzowi w oczy rzucają się pewne szczegóły z życia bohaterów, takie jak to, że nie mają osobistych komórek, a w mieszkaniach nie ma komputerów, o Internecie już nie wspominając.

„Gotowe na wszystko” (2004) – to serial, który od początku przyciągnął przed ekrany telewizorów widzów ciekawych życia czterech kobiet, których jedynym zajęciem jest zajmowanie się domem. Były to przede wszystkim gospodynie domowe, spragnione wrażeń i przygód pań, z którymi się utożsamiały. Pilnie śledziły losy samotnej matki – Susan, pedantycznej Bree, pięknej Gabrielle i niespełnionej zawodowo Lynette. Ich życie, na pozór banalne, zmienia się, kiedy piąta przyjaciółka – Marry Alice – popełnia samobójstwo. Dowiadują się wtedy, że ich znajomość kryje tajemnice. Każda z pań ma swoje dziwactwa, które ją wyróżniają i nadają jej charakterowi pikanterii. Są żonami, niektóre matkami, ale każda z nich traktuje swoją rodzinę inaczej. Nie wszystkie małżeństwa są udane, mężowie wierni, a dzieci idealne. Ten serial to skrzyżowanie komedii z kryminałem. Fabuła jest oparta na świecie, który wydaje się być piękny, bogaty i trochę niedostępny, przez co interesujący dla przeciętnego widza. Serial kończy się kadrami z niedalekiej przyszłości – kilka lat po zakończeniu linearnej fabuły, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi.

„Dr House” (2004) – to przedstawienie jednego aktora. Najważniejszy jest dr Gregory House, a wszyscy inni są tylko dodatkiem. Oparty na prezentowaniu jednej zagadki medycznej tygodniowo dramat, tak naprawdę jest nastawiony na stopniowe zagłębianie się w psychikę głównego bohatera. Cyniczny, niesamowicie inteligentny, pewny siebie, ale samotny i cierpiący – taki jest ten lekarz. W piątym sezonie House trafia do szpitala psychiatrycznego. Być może scenarzystów znudził już utarty schemat „wypadek – karetka – problem – trafiona diagnoza” i postanowili ożywić nieco serial. W Princeton-Plainsboro pojawiają się różni ludzie: pacjenci, lekarze, pracownicy szpitala. Jednak w głowie widza na zawsze zostanie jedna postać – dr House. Hugh Laurie jest w swojej roli tak perfekcyjny, prawdziwy, oryginalny, że trudno uwierzyć, iż w realnym świecie nie ma nic wspólnego z medycyną. 

„Zagubieni” (2004) – zagadka tego serialu polega na tym, że nie jesteśmy pewni, czy jego akacja dzieje się w świecie równoległym, czy istnieje inna rzeczywistość. I tak wystarczająco często przeszłość, teraźniejszość i przyszłość mieszają się ze sobą. Pierwszy odcinek czaruje widza, jest orzeźwiający jak lemoniada w upalny dzień. Nowy i świeży. Każdy kolejny zaburza logikę i uświadamia widzowi, że tak naprawdę serial jest chaotyczny, decyzje bohaterów nie są zgodne z ich charakterem, a elementom fantastycznym bliżej raczej do bajki. Nie wszystkie wątki zostają rozwiązane, a konflikt między złymi i gorszymi zagubionymi trwa w nieskończoność. Ostatecznie można sobie tłumaczyć, że niedźwiedzie polarne na wyspie są tam z konkretnego powodu, szaleństwo Locka spowodowała choroba psychiczna i ktoś w końcu zabije Bena.

„Ostry dyżur” (1994) – pomimo, że większa część akcji rozgrywa się w szpitalu County General, to najważniejszym wątkiem, który skupia uwagę oglądających, jest życie osobiste lekarzy. 10 sezonów i 15 lat na antenie sprawiło, że widzieliśmy tam już wszystko. Porażki, sukcesy, miłości, smutki, żale, narodziny i śmierć… Najbardziej rozpoznawalną postacią serialu jest Doug Ross grany przez Georga Clooney’a. Szpital rządził się swoimi prawami, a jego życie swoimi, co dodawało mu tajemniczości i pazura. W piątym sezonie odchodzi ze szpitala, zostawiając nierozwiązaną sprawę związku z Carol Hathaway.

„Veronica Mars” (2004) – akcja rozgrywa się w szkole średniej, w snobistycznej miejscowości, gdzie życie toczy się beztrosko – do czasu. Veronica – główna bohaterka – córka miejscowego szeryfa, postanawia rozwiązać zagadkę zabójstwa swojej przyjaciółki. Jednocześnie traci chłopaka i matkę. Po szkole pracuje z ojcem w jego agencji detektywistycznej, którą założył po tym jak wyrzucono go z policji za bezpodstawne oskarżenia względem zamordowanej Lilly. Serial skupia się na metamorfozie jaką przeszła Veronica pod wpływem zaistniałych wydarzeń. W tym roku powstał film długometrażowy o jej późniejszych przygodach, gdy została agentką FBI.

Ada Koperwas