Choroba czy orientacja seksualna? Specjaliści nie są w tej kwestii zgodni, a i osoby dotknięte tą przypadłością mają dylemat: czy się leczyć, czy raczej zaakceptować.  W kulturze wszechobecnego seksu, aż trudno uwierzyć, że ktoś może tak po prostu nie mieć popędu. Osoby aseksualne nie odczuwają szczególnych trudności w związku ze swoją specyficzną naturą. Prawdziwe piekło mogą za to przechodzić ich partnerzy.

W Polsce o aseksualizmie mówi się jeszcze niewiele, ale na świecie ludzie, których życie seksualne nie interesuje w ogóle lub zajmuje w minimalnym stopniu, mówią o swoich odczuciach coraz odważniej. Na świecie takich jak oni zrzesza organizacja AVEN, czyli Sieć Widoczności i Edukacji Aseksualnej. Na początku XXI wieku założył ją Amerykanin David Jay, który dopiero po dostaniu się na studia poznał ludzi, którzy podobnie jak on nie przejawiali nigdy najmniejszego zainteresowania seksem. Dziś tymczasem AVEN niezłomnie domaga się, by aseksualizm został uznany za pełnoprawną czwartą orientację seksualną.

Te postulaty nie przekonują lekarzy i psychologów. -Popęd seksualny jest rzeczą naturalną dla organizmu. Jeśli nie występuje, mamy do czynienia z sytuacją patologiczną, to nie jest zdrowe- mówi psycholog Aleksandra Jodko ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.

Kwestia aseksualizmu nie jest jeszcze do końca zgłębiona i mało o niej wiemy. W zakwalifikowaniu jej do konkretnej grupy przypadków (choroby czy orientacji), przeszkadza fakt, że osoby zgłaszające się do specjalistów i deklarujące zanik popędu seksualnego to zwykle ludzie, którzy albo przeżyli traumę związaną z tą sferą życia, albo przyjmują leki, mające takie właśnie efekty uboczne. Aseksualiści zwykle bagatelizują sprawę, tak długo jak mogą. Człowiek reaguje zwykle, gdy czuje niedobór jakiejś rzeczy, ale jeśli bez czegoś jest mu dobrze, zwykle nie zastanawia się nad przyczyną.

Sami zdeklarowani aseksualiści czują się faktycznie spychani na margines, naznaczeni. Założyciel Avenu mówi, że jako nastolatek czuł się zagubiony i samotny, nawet, kiedy miał dziewczynę. Kochał ją, ale nie czuł do niej pożądania. On jednak nabrał pewności siebie, jawnie przyznał się do swoich odczuć i stanowiska. Są jednak tacy, którzy nie potrafią się określić, uważają, że ich preferencje nie są związane z terminem „seks”, a raczej „miłość” rozpatrywana pod całkowicie romantycznym względem. Jeszcze inni po prostu się boją reakcji otoczenia i bliskich. Na tym polega problem. Dopóki nieodczuwająca popędu osoba jest singlem, może spokojnie zapomnieć o życiu łóżkowym i skupić się na rzeczach dla niej ważnych. Gorzej, kiedy na horyzoncie pojawia się partner, chcący prowadzić normalne życie erotyczne. Takie związki wystawione są na ciężką próbę, a fakt, że łóżko kojarzy się tylko z wieczornym oglądaniem telewizji, jest dla odczuwających popęd drugich połówek, wyjątkowo dokuczliwe. Sytuacja komfortowa dla ich partnerów, stanowi dla nich samych duży problem. Jakiego rozwiązania by się nie wybrało, któraś ze stron będzie pokrzywdzona. W tej sytuacji kwestia nazwania aseksualizmu chorobą bądź orientacją, nie zrobi wielkiej różnicy, zmagającym się z tą kwestią parom.

W rzeczywistości aseksualistów może być znacznie więcej niż przypuszcza się na podstawie wcześniej przytoczonych wyników badań. Zdaniem Nicole Prause, doktorantki na Uniwersytecie stanu Indiana w Bloomington, która przeprowadziła badania aseksualistów za pośrednictwem Internetu . -Wielu ludzi uprawia seks, choć wcale tego nie chce.- Prause jest przy tym zwolenniczką patrzenia na aseksualizm, jak na jedną z orientacji.

Tego samego zdania jest Elizabeth Abbott z uniwersytetu w Toronto, autorka książki „A History of Celibacy” (Historia celibatu). W książce autorka pisze, że można być aseksualnym, będąc zarazem czyimś mężem lub żoną. Osoby te muszą się czasem ukrywać, gdyż żyjemy w społeczeństwie przywiązującym ogromną wagę do życia seksualnego. Ludzie, którzy nie wykazują ochoty na seks często nie mają z kim o tym rozmawiać.

Katarzyna Mierzejewska